นกสีฟ้า

.
เราชื่อแอ้ เราชอบหลุน เราเลยเอาหลุนมาวางท้ายชื่อ กลายเป็นแอ้หลุน
เราไม่ได้กระแดะชื่อแอ้หลุนแต่เกิด และเราก็ไม่ได้กระแดะเติมมันให้ดูยาว
ความสุขของเรา บางทีมันก็มาจากสิ่งเล็ก ๆ
เราชอบหลุนมาก และคำว่าแอ้หลุน มันทำให้เรารู้ว่าหลุนอยู่ใกล้ ๆ
เราสนุกกับความเพ้อฝันว่าหลุนจะมาไทย เราสนุกถึงจะรู้ว่าอาจจะไม่ได้เจอ
เรามีความสุขแล้ว

เรามีเพื่อนที่ดี มีพ่อทีดี มีพี่ทีก็ดี มีแม่ที่โอเค มีหมาที่น่ารัก
เรามีความสุขมาก ๆ

ขอบคุณเปิดเทอม ที่ทำให้เรามีความสุข
เราหัวเราะนับครั้งไม่ได้ตั้งแต่เปิดเทอม
เรายังไม่ได้ทำหน้าบึ้งเหมือนตอนนั่งกร่อยหน้าคอมเหมือนตอนปิดเทอม

เราไม่มีไอโฟน เราไม่มีไอแพด เราไม่มีไอพอด เราไม่มีบีบี เราไม่มีโซเชียลแอป
เรามีโนเกีย 6300 เรามีวิทยุแบบบูมบ็อก เรามีคอมพิวเตอร์ และเรามีอินเตอร์เน็ต
แต่เราก็มีความสุข เราอยู่กับมันได้ มันไม่ได้ลำบากนี่

พ่อบอกว่าเราเป็นคนหัวโบราณและวัตถุนิยมเกินไป
แต่เราแค่คิดว่า หน้าที่ของมือถือคือโทรเข้า โทรออก และส่งข้อความ
เราคิดว่าถ้าอยากเล่นเน็ต ก็ใช้คอม ไม่ก็โน้ตบุ๊คดี ๆ สักเครื่องไปเลยสิ ครบกว่าเยอะ
เราคิดว่าอยากฟังเพลง ก็ซื้อไอพอดสำหรับฟังเพลงไปเลยก็ได้นี่ ฟังเพลงได้นานกว่าตั้งเยอะ
เราคิดว่าอยากถ่ายรูป ก็ซื้อกล้องใหญ่ ติดเลนส์ยาว ๆ ไปเลยสิ รูปมันสวยกว่าตั้งเยอะ
เราคิดว่าทุกสิ่งเกิดมาก็มีหน้าที่ตามคำจำกัดความของชื่อเรียกสิ่งนั้น

เรามองว่าเทคโนโลยีทำให้คนขี้เกียจ
ทำให้คนกำลังถอยหลัง และก้มหน้าอยู่กับสิ่งนั้นจนลืมมองไปข้างหน้าว่าสวยกว่าแค่ไหน

เรามีมุมมองของเรา ใครมาคุยกับเราชอบบอกว่าเราแปลก
เราว่าเราอาจจะแปลกจริง ๆ ก็ได้ เพราะเรามองสายตาออกว่าเค้ามองเราว่าอะไร
เพราะเราชอบคุยกับคนโดยมองที่ตา ไม่ใช่หน้าจอ
เราเห็นเราสะท้อนอยู่ในนั้น เค้าก็เห็นตัวเค้าสะท้อนอยู่ในตาเรา
โรแมนติกดีออก <3

แต่พูดไปก็เท่านั้น คนเรามันไม่เหมือนกัน
นิยามที่ถูกเขียนขึ้น มันเกิดจากมุมมองของความรู้สึกผู้เขียนนิยามนั้น

ตอนนี้ เราอยากกินไอติมมาก แต่มีตัง 200 บาท
ซึ่งวันเสาร์เพื่อนชวนไปดูหนังมาราทอน 2 เรื่อง
เราควรทำยังไง แต่อยากกินจริง ๆ นะ T^T



airlun my believed