วันซึ้ง

วันนี้ตื่นเช้า ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนนอนดึก ไม่ได้หลอนนะ แต่นอนไม่หลับ
ตื่นเช้ามาดู F4 เกาหลีช่อง 7 กะจะหากิจวัตรยามเช้าซะที ตื่นสายบ่อย ๆ ไม่ดี
อืม นะ น่าเบื่อ แก้สก็หมด นั่งกินมาม่า โอเคซึ้ง

วันนี้อยากดูฮวานหยาง (งงล่ะสิ เรื่องไร) ปิ๊งรักสลับขั้ว
ขึ้นไปดูบนห้อง ปิดไฟ ปิดม่าน บรรยากาศมาและ ลมเย็น ๆ มาและ

แล้วกูก็หลับ . . .

ตื่นมากรอใหม่หมดแต่แรก เปลืองไฟดีนะ 5555
ดูไปดูมา ยิ้ม ยิ้มเอง ไม่รู้สิ รู้สึกดี วันเก่า ๆ
ไม่มีเรื่องนี้ ก็คงไม่รู้จักหลุน คงไม่มีคำว่าแอ้หลุนมาจะ 4 ปี

แล้วก็คิดถึงเพื่อน ปิดเทอมมันดีตรงที่ได้พัก แต่มันหง่าวมาก
ดูแล้วจะร้องไห้ อะไรวะ ได้เจอกันแป๊บเดียวเองนะจริง ๆ
แค่ 3-4 ปียังไม่ถึงครึ่งชีวิตเลย แต่อยากอยู่ด้วยไปนาน ๆ อยู่ไปจนแก่
นั่งต้มมาม่ากินกันกลางบ้านพักคนชรา เก๋นะ

แล้วก็มานั่งคิด ๆ ถ้าวันนั้น พวกมึงเกิดช้ากว่าความจริง 1 วินาที เราจะได้เจอกันรึป่าว
แล้วถ้าเราได้เจอกัน มันคงเพราะพรหมลิขิตใช่มั้ย ขอบคุณพรหมลิขิต . . .


ถ้าครั้งแรกที่เราต้องเจอกัน มีใบไม้แค่ 1 ใบร่วงลงมา ทั้ง ๆ ที่ความจริงมันไม่ได้ร่วง
ก็ยังจะได้เจอกันใช่มั้ย . . . พรหมลิขิต

ทุกอย่างคือพรหมลิขิต ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พวกเราเจอกัน แต่เราต้องได้เจอกัน :)
ได้เจอกันแล้วนะ ขอบคุณที่เกิดมา ขอบคุณฮวานหยาง (?)


รักหลุนนะ <3
คิดถึงมึงนะ มึงอะ รู้ตัวนะ ทุกคนเลย