ก่อนปีใหม่

.

เมื่อเวลาผ่านไปแม้เพียงเสี้ยวนาที ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิม
เหมือนกัน ไม่มีใครเหมือนเดิมตลอดไปหรอก
ทุกคนมีการเปลี่ยนแปลง แค่มันจะดีขึ้นหรือแย่ลงเท่านั้น

ฉันแย่ลง . . .
รู้สึกแย่อีกแล้ว รู้สึกอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว
หลายวันมานี้ บ่อยครั้งที่รู้สึกแย่กับตัวเอง

เฮ้ย ไม่น่าพูดแบบนั้นเลย เฮ้ย ไม่น่าทำแบบนั้นเลย
แล้วก็เก็บมาคิด เราทำอะไรผิดอีกรึป่าว

บางครั้ง อยู่กับเพื่อนมากมาย แต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว
บางครั้ง ที่ต้องอยู่คนเดียว ทั้งสบายใจ ทั้งน้อยใจ

คงยังไม่เจอใครสักคนจริงๆ ที่เติมเต็มส่วนนั้น

เกมส์ที่สนุกแค่ไหน สักวันก็เบื่อ ก็ไม่อยากเล่น
เฟสบุ๊คที่เพื่อนเยอะแค่ไหน สักวันก็เบื่อ ก็ไม่มีอะไรคุย
หนังสือที่ดีแค่ไหน อ่านเป็นร้อยล้านรอบ สักวันก็เบื่อ ก็ไม่อยากอ่านต่อ

หรือเป็นเพราะอยู่ในอารมณ์นี้ ทุกอย่างมันเลยดูดาร์กไปหมด

. . . . .

หากเราไม่เคยรู้นิสัยตัวเอง ก็ไม่ควรพูดถึงนิสัยคนอื่น

เรานิสัยยังไงกันแน่ น่าสงสัยเนอะ
คิดมาก ใช่คิดมาก แต่บางเรื่องก็ไม่คิดมาก แล้วจะพูดว่าตัวเองคิดมากได้หรอ
ขี้น้อยใจ นิสัยเชิงลึกที่บางคนไม่รู้ แต่แสดงออกไม่ได้ เพราะไม่เคยมีคนง้อ

อ่อนแอจังตอนนี้

ปีใหม่ ขอสิ่งใหม่ๆ ขอนิสัยใหม่ๆ
อยากดีกว่านี้ เข้มแข็งกว่านี้

..................................................................................................................


สวดมนต์ข้ามปีกับเค้าดาวน์กับหลุน
ถ้าปีที่แล้วคงเลือกหลุน แต่ปีนี้เลือกสวดมนต์ละกันนะ

เป็นปีใหม่ที่ไ่ม่ตื่นเต้นและน่าเบื่อที่สุดเท่าที่เคยมีมา

สวัสดีปีใหม่นะทุกคน ^^



.

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

.

กูหนีแล้ว กูเลี่ยงแล้ว กูเดินหลบแล้ว
ทางเดินแคบ กูก็ออกมาห่างที่สุด เพื่อให้เธอเดินได้ง่ายๆ
แต่เธอหยุดทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
มันเดินผ่านไปได้แท้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ล้อเล่นแบบนี้ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ไม่ขำนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ใจเต้นตึกๆ เลยตอนนั้น
ขนนี่ลุกเฉย ไม่ได้ปวดขี้นะ
หน้าแดงเลยรู้สึกได้

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก




วันนี้เล่าๆ
ตื่นแต่เช้ามา มีไอติมในตู้เย็น ตักมากิน
แล้วแบบ เราใช้ช้อนพลาสติกตักไง แล้วไอติมมันก็ของแข็งกึ่งเหลว
ป้อก ช้อนหัก ทิ่มนิ้ว
. . .
ไม่เป็นไร ไม่เจ็บ T^T


มารร. ตอนกลางวัน ไปเล่นอูคูกับเหม่ง
เล่นแม็กเย็บกระดาษไปมา
แม็กแม่งทิ่มนิ้ว เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
. . .
ไม่เป็นไร ไม่เจ็บ T[]T


มาตอนเย็น ไปหาหมอ มีแผลที่แขน
หมอบอกแพ้ แต่แพ้ไรไม่รู้ ถ้ารักษาไม่ถูก มันจะหายแล้วก็เป็นเรื่อยๆ
หมอบอกว่า ห้ามถูสบู่ ใช้โรลออน สเปรย์ดับกลิ่นกาย โลชั่น
ห้ามใส่ชุดนร.ที่ยังล้างผงซักฟอกหรือน้ำยาซักแห้งไม่สะอาด และระวังสายเสื้อในไว้ให้ดี

หมอ . . .
หมอบอกหนูมาเลยดีกว่าว่าหนูทำอะไรได้บ้าง
ห้ามแบบนี้แล้วใครจะกล้าเข้าใกล้ แล้วอีผงซักฟอกนี่หนูจะรู้มั้ยว่ามันออกหมดยัง

โอโห แทบบ้า
หมอบอกอีก ทนจนกว่าจะหาย แล้วค่อยๆเริ่มใช้ทีละอย่าง
จะได้รู้จริงๆ ว่าแพ้อะไร

ตาย ตายจริงๆ น้ำตาจะไหล



หมดวัน เหนื่อย นอน อืด กินเตี๋ยวปลาก่อนนอนมันหรรษาดีแท้



.

คิดถึง

.
จะ 5 ทุ่มแล้ว ง่วงชิหาย หิวชิหาย เบื่อชิหาย
นั่งคิดถึงเรื่องของเมื่อวานกับพรุ่งนี้ ก็รู้สึกเซ็งชิหาย

คิดถึงเรื่องเก่าๆ วันที่เคยมองฟ้าด้วยกัน
และวันที่เคยแอบมองฟ้ารว่มกับเธอ และเค้า . . .

คิดถึงพรุ่งนี้ กูมีสอบฝรั่งเศส
ภูมิศาสตร์ฝรั่งเศส เด็กเอกจีนไม่แคร์ค่ะ แต่ก็ต้องทำเกรดให้ดี T^T
บอกตรงๆ แค่ภูมิศาสตร์ปกติก็จะอ้วกและ
โอ้โห แม่คุณ มาเป็นฝรั่งเศส อ้วกบนหอไอเฟลชัดๆ


ตาย ชีวิต ขาดสีสัน


มองกี่ครั้ง เธอก็ยังสดใสเสมอ รอยยิ้มชื่นใจ



.

ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปแล้ว

.

เมื่อคืนดูรักปาฏิหาริย์แบบผ่านๆ เพราะพ่อดูอยู่
แต่มีประโยคๆ หนึ่ง ที่แค่เดินผ่านแล้วมันติดหูมากๆ

ที่ไม่เป็นเหมือนเดิม
ก็เพราะฉันกลัวว่าถ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิม
ฉันจะไม่หยุดแค่คำว่าเพื่อนกับเธอน่ะสิ
เพราะความรู้สึกมันเปลี่ยนไปแล้ว


มันมีความนัยที่ดีมากเลย
พ่อบิดไปบิดมาด้วย พ่อจะเขินทำไมไม่เข้าใจ


.

เบื่อ

.





ไม่ชอบผู้หญิงแล้ว
เบื่อผู้หญิงแล้ว


จริงๆ


.

อิอิ

.

อารมณ์ตอนนี้ ไม่ได้ "อิอิ" ตามชื่อบล็อก
เครียดมาก โกรธมาก เกลียดมาก อารมณ์ดาร์กเหมือนหน้าตากูตอนนี้

อยากหาอะไรคลายเครียด แต่พอมองไปรอบๆ ตัว
เช่าคินดะอิจิมา 2 เล่ม (มังงะแนวนักสืบ) โคตรเครียด พูดจริงๆ
กูอ่านแล้วชอบคิดตาม คิดดิ นึกภาพคนฆ่ากัน จิตกูไม่ปกติพอดี

ไฉนเล่า จะเปิดโคนันดู ยิ่งกว่าคินดะอีก
. . .
หัวระเบิด บึ้มมมมม


พรุ่งนี้สอบฝรั่งเศส หรือกูจะอ่านฝรั่งเศสดีหนอ
เหมือนเอาคินดะอิจิมาสู้กับโคนัน กูให้ระเบิด 2 ลูกเลย บึ้ม บึ้ม


ตาย ตาย ตาย
อะไรที่คลายเครียดได้


สุดท้าย ก็น้ำตา . . .
ช่วยได้จริงๆ นะ บรรเทาอาการปวดจริงๆ


.

พอแล้ว

.


อ้ากกก อยากฆ่าคนจริงๆ
ถ้ากูมีมีดนะ กูจะแทงมึงแล้วบีดเป็นวงกลมให้ไส้มึงม้วนเป็นโตเกียวเลย
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

กูอยากเอาที่แซะน้ำแข็งเจาะคอหอยให้หายใจไม่ออก ทรมานตายแม่งเลย
หรือจะเอามีดกรีดคอ ตัดเส้นเลือดใหญ่ เลือดไหลหมดตัวแม่งเลย สาส


ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เอาเลย แบบนี้ก็ดี กูจะได้ไม่ต้องพารานอยเวลาเจอหน้า
ปัญหากูจะได้หมดไปอีก 1 อย่าง

ไม่พูดให้ดีที่สุดนะ เพราะกูก็จะเงียบบ้าง
หน้ากูก็ไม่อยากจะมองแล้ว ไปไกล ๆ เลยก่อนกูจะก่ออาชญากรรม
ดูและกันว่าจะได้พูดกันมั้ย
เลี้ยงรุ่นอีกกี่ชาติกูก็จะไม่พูด ไม่คุย ไม่ยิ้มให้
เดินผ่านกู ก็จะเป็นพวกผู้ดูดวิญญาณ ถ้ากูยิ้มอยู่ กูจะหุบยิ้ม
ถ้ากูหัวเราะ กูก็จะดึงหน้าเย็นชาเหมือนปวดขี้

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

โอ้ว สบายใจขึ้นเยอะ     :3



ลาก่อนนะ มันจะไม่มีอีกแล้วความพยายามของฉัน
เหนื่อยมาพอแล้วกับคนแบบเธอ . . .



.

น้ำตา

.

2 วันนี้
ร้องไห้ จนไม่มีน้ำตา


มีความสุขแค่แป๊บเดียว
หลังจากนั้นก็กลับมามีน้ำตา

เบื่อตัวเอง เกลียดตัวเอง อยากตาย





.

คิดถึง

.
ไม่รู้ทำไม เรื่องในหัวมันเยอะแยะวุ่นวายไปหมด
พอหยุดคิดเรื่องนึง อีกเรื่องนึงมันเข้ามาแทนที่ แล้วระหว่างนั้นเราก็กำลังคิดเรื่องต่อไป

เหนื่อย แต่หยุดคิดไม่ได้
แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาเองเฉย ๆ
รู้สึกตัวเองอ่อนแอ

คำพูดเพื่อนเราที่เราก็ไม่รู้ว่าไม่ได้คิดมากกับคำว่าไปเกิดใหม่
แต่มันคงเพราะเราอยู่ในโหมดเศร้ามาก มันเลยทำให้เราอยากเกิดใหม่จริง ๆ

เราอยากเกิดเป็นนก . . . จะได้ไม่ต้องคิดมาก แถมร่อนไปร่อนมาได้

เบื่อ เคว้ง เซ็ง

มันดูแย่ไปหมด เราคิดว่าการเขียนบล็อกคงทำให้รู้สึกดีขึ้น
ไม่รู้จะช่วยได้มั้ย เพราะยังเขียนไม่หมด

แต่ก็ไม่มีอะไรจะเขียน
บอกได้แค่ว่า คิดถึงคนๆ นึงมากจริง ๆ
อาจเป็นหนึ่งในหลายๆ ความคิดที่ทำให้เศร้ามากขนาดนี้


ถ้ายังคงเจอกัน ก็คงคิดถึงอยู่ต่อไป
อย่ามาให้เห็นหน้าอีกเลย ได้โปรด

น้ำตาไหลอีกแล้ว . . .



เฮ้อ

นกสีฟ้า

.
เราชื่อแอ้ เราชอบหลุน เราเลยเอาหลุนมาวางท้ายชื่อ กลายเป็นแอ้หลุน
เราไม่ได้กระแดะชื่อแอ้หลุนแต่เกิด และเราก็ไม่ได้กระแดะเติมมันให้ดูยาว
ความสุขของเรา บางทีมันก็มาจากสิ่งเล็ก ๆ
เราชอบหลุนมาก และคำว่าแอ้หลุน มันทำให้เรารู้ว่าหลุนอยู่ใกล้ ๆ
เราสนุกกับความเพ้อฝันว่าหลุนจะมาไทย เราสนุกถึงจะรู้ว่าอาจจะไม่ได้เจอ
เรามีความสุขแล้ว

เรามีเพื่อนที่ดี มีพ่อทีดี มีพี่ทีก็ดี มีแม่ที่โอเค มีหมาที่น่ารัก
เรามีความสุขมาก ๆ

ขอบคุณเปิดเทอม ที่ทำให้เรามีความสุข
เราหัวเราะนับครั้งไม่ได้ตั้งแต่เปิดเทอม
เรายังไม่ได้ทำหน้าบึ้งเหมือนตอนนั่งกร่อยหน้าคอมเหมือนตอนปิดเทอม

เราไม่มีไอโฟน เราไม่มีไอแพด เราไม่มีไอพอด เราไม่มีบีบี เราไม่มีโซเชียลแอป
เรามีโนเกีย 6300 เรามีวิทยุแบบบูมบ็อก เรามีคอมพิวเตอร์ และเรามีอินเตอร์เน็ต
แต่เราก็มีความสุข เราอยู่กับมันได้ มันไม่ได้ลำบากนี่

พ่อบอกว่าเราเป็นคนหัวโบราณและวัตถุนิยมเกินไป
แต่เราแค่คิดว่า หน้าที่ของมือถือคือโทรเข้า โทรออก และส่งข้อความ
เราคิดว่าถ้าอยากเล่นเน็ต ก็ใช้คอม ไม่ก็โน้ตบุ๊คดี ๆ สักเครื่องไปเลยสิ ครบกว่าเยอะ
เราคิดว่าอยากฟังเพลง ก็ซื้อไอพอดสำหรับฟังเพลงไปเลยก็ได้นี่ ฟังเพลงได้นานกว่าตั้งเยอะ
เราคิดว่าอยากถ่ายรูป ก็ซื้อกล้องใหญ่ ติดเลนส์ยาว ๆ ไปเลยสิ รูปมันสวยกว่าตั้งเยอะ
เราคิดว่าทุกสิ่งเกิดมาก็มีหน้าที่ตามคำจำกัดความของชื่อเรียกสิ่งนั้น

เรามองว่าเทคโนโลยีทำให้คนขี้เกียจ
ทำให้คนกำลังถอยหลัง และก้มหน้าอยู่กับสิ่งนั้นจนลืมมองไปข้างหน้าว่าสวยกว่าแค่ไหน

เรามีมุมมองของเรา ใครมาคุยกับเราชอบบอกว่าเราแปลก
เราว่าเราอาจจะแปลกจริง ๆ ก็ได้ เพราะเรามองสายตาออกว่าเค้ามองเราว่าอะไร
เพราะเราชอบคุยกับคนโดยมองที่ตา ไม่ใช่หน้าจอ
เราเห็นเราสะท้อนอยู่ในนั้น เค้าก็เห็นตัวเค้าสะท้อนอยู่ในตาเรา
โรแมนติกดีออก <3

แต่พูดไปก็เท่านั้น คนเรามันไม่เหมือนกัน
นิยามที่ถูกเขียนขึ้น มันเกิดจากมุมมองของความรู้สึกผู้เขียนนิยามนั้น

ตอนนี้ เราอยากกินไอติมมาก แต่มีตัง 200 บาท
ซึ่งวันเสาร์เพื่อนชวนไปดูหนังมาราทอน 2 เรื่อง
เราควรทำยังไง แต่อยากกินจริง ๆ นะ T^T



airlun my believed

เปิดเทอมวันแรก ครั้งที่ 2

.
เปิดเทอมอีกครั้งแล้ว อืม นอนตี 4 ไม่ใช่ตื่นเต้นนะ แต่นอนไม่หลับ
ไม่ได้ตื่นเต้นจริง ๆ นะ ไม่ได้แก้ตัวจริง ๆ T^T

ตื่นมา ยางรัดผมก็ไม่มี โชคดีที่ยังมีโบว์อยู่ ~
ตารางสอน กว่าจะหาเจอ ออยู่ในซอกหลืบหลุมหลบภัยในบ้าน
สงสัยกูกลัวน้ำทวมตารางสอนกระมัง

ไปรร. ในแบบศพ ๆ เดินแบบปลวก ๆ หน้าแบบซึน ๆ
กูเหนื่อย กูอยากนอน กูหิวนม

คาบแรกฝรั่งเศสอ.อารมณ์ อืมมมมมมมมมม ง่วง . . .
คาบสองฝรั่งเศสอ.ประไพ สะโพกชนขอบโต๊ะ เข่าชนใต้โต๊ะ
อยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย . . . คือซุ่มซ่ามอะแหละ

คาบ 3-4 คอมพิวเตอร์กับอ.ลิเก ไม่มีอะไร ผ่านไป
กินข้าว ไม่มีอะไรน่ากินเลย โอ้วปลาไหล แต่ก็ซื้อข้าวผัดหมูหยองมากิน
รสชาติชืด ๆ เหมาะกับโรงอาหารระดับเวิร์ดคลาสจริง ๆ นะ
อยากกินนม ก็ซื้อนมมากิน ทันใดนั้น . . .
ปวดขี้ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก ข้อสรุปคือท้องเสีย แทบตาย

ต่อมาเรียนอิ้งอ.สุมาลี วิคตอเรียแห่งพป. โอ้ว เยี่ยม
คาบนี้ก่อให้เกิดมุก fact งงมั้ย fact ก็คือสิ่งที่เอาไว้ส่งเอกสารไง

. . .

. . .

. . .

. . .

. . .

นั่นมัน fax . . .

ต่อมาเกษตร ใช้จินตนาการสร้างสรรค์ผลงานกะหลั่วตามเคย orz
ต่อมาอิ้งอ.วรรณพร โอ้ว ปีรันย่า ~

จบวัน เดินออกจากห้องแบบงง ๆ เดินองค์พระแบบเนือย ๆ
รอเพื่อนแบบเมา ๆ เพื่อนไม่มาแบบอึ้ง ๆ โดนไถตังน้ำท่วมแบบเศร้า ๆ
ชีวิตมันก็สนุกแบบนี้แหละ T^T

. . .

รัก

.
เคยถามตัวเองนะว่าถ้าเราชอบใครแล้วเค้าจะรู้รึป่าว
จนไป ๆ มา ๆ รู้ตัวว่าเวลาชอบใคร จะตื่นเต้นมากที่ต้องเข้าใกล้เค้า

จนความชอบมันผ่านมา 2 ปี
จนเราเฉยชากับมันว่า เราไม่ได้คิดถึงเค้าตลอดเวลาขนาดนั้น
จนเราค่อย ๆ ใช้คำว่าเฉย ๆ และโอเคที่จะเดินสวนกัน

เฮ้ออออ
เคยคุยกับพิ้งค์ว่า "เวลามีใครชอบมึงอยู่ เป็นมึง มึงจะรู้ตัวมั้ย"
พิ้งค์ตอบว่า "รู้สิ"

เราก็คิดแบบนั้น
เวลาใครชอบเรา ทำไมเราจะไม่รู้
ถึงจะเนียนขนาดไหน เก็บความรู้สึกได้เทพยังไง
แต่เราก็ไม่โง่ขนาดจะไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ ที่มันมากขึ้น

ไม่ผิดนะ มันดีด้วยซ้ำที่มีคนรักมากกว่าคนเกลียด

เมื่อวานเราดูโคนัน ตอนรักครั้งแรกของชินอิจิ
ผู้ชายคนนึงพยายามจะทำตัวเป็นฮีโร่ไปช่วยผู้หญิงที่ตัวเองชอบจากกองไฟ
ซึ่งผู้ชายคนนั้นเป็นคนวางเพลิง . . .
มองในด้านนึง เค้าคงรักผู้หญิงคนนี้มาก ถึงจะถูกปฏิเสธแต่ก็ยังพยายามที่จะรัก
แต่มองในอีกด้านนึง ถ้าไปช่วยไม่ทันล่ะ . . .

น่าเศร้าเนอะ
คำว่า "รัก" น่ะ อยากให้มันเกิดจากความรู้สึกดีหรือความเป็นหนี้ หรือความเห็นใจกันแน่

ตอนนี้เรามีความสุขที่สุดแล้วกับเพื่อน
ไม่รู้ทำไม แต่อยู่แบบนี้ มันยิ้มได้เต็มที่ ๆ สุดเท่าที่เคยเป็นมา

.

เหตุเกิดเพราะหมากัด

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 3 พฤศจิกายน 2554
เราก็ตื่นเช้า อาบน้ำ กินข้าว เล่นกับหมาเป็นกิจวัตร
แต่วันนี้เราคงเล่นกับมันแรงไปหน่อย (แต่แค่ตีตูดมันเองนะ T^T)
มันเลยสวนมากัดนิ้ว เฮือกกกกกกกกกกกกกกก

• ผ่านไป 2 วิ เริ่มชา
• ผ่านไป 5 วิ ความรู้สึกเริ่มมา
• ผ่านไป 8 วิ เจ็บโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
• ผ่านไป 30 วิ เพิ่งคิดได้ว่าต้องล้างแผล

แต่พอเอานิ้วจุ่มน้ำ เราก็เพิ่งเห็นว่ามันกัดตรงเล็บ เล็บยุบครับพี่น้อง !!!!

เราเลยกด ๆ ให้เลือดออก เลือดดันไม่ออก ไม่เป็นไร ถือว่าล้างแล้ว

เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วทันใดนั้น . . .

• หัวหนักจังเยย (=w=)
• ว้า เดินไม่ไหวแฮะ ~
• อ้า โลกหมุนแล้ว (๑_๑)
• ที่นอนอยู่หนายยยยย ~
• โอยย พักหายใจ (=..=)

นี่แหละ หลังจากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ก็ปวดหัว เวียนหัว คลื่นไส้ ท้องเสีย

เอ นี่เรากำลังเป็นอะไรหนอ ~

ผ่านไป 1 คืน มีอีกอาการเพิ่มมาคือ เบื่ออาหาร กินแล้วจะอ้วก

พระเจ้า อาการในฝัน รู้สึกถึงความผอม แต่แบบนี้ไม่ดีนะ

แม่พิ้งค์เลยพาไปหาหมอ อืมมมมม

• วัดความดัน . . . ความดันต่ำนะคะ เป็นปกติที่จะเวียนหัว ไม่เกี่ยวกับแผล
• ดูนิ้ว . . . อืม ปวดมั้ย ถ้าปวดต้องเจาะนะ (=[]=)
• เคยฉีดยามั้ย . . . ฉีด 4 เข็มนะ (=[]='''')

โอเค หลัังจากนั้นก็ตามลำดับ เริ่มจากเจาะเล็บ ไม่เจ็บนะ นึกว่าจะเจ็บเหมือนกัน

ต่อมาฉีดยา โอ้ย โอ้ย . . .

ปวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กลับบ้าน โดปยาแก้ปวดไป 2 เม็ด นอนเลย ไม่อาบแล้วน้ำ

ตี 3 . . . แน่นหน้าอก ทรมาน (T^T)

โดปยาไปอีก 2 เม็ด เริ่มดีขึ้น . . . แล้วก็หลับ

ตื่นขึ้นมาตอนเที่ยง อ่าว แล้วยาตอนเช้าก็จะทำไง 55555

กินเที่ยงอะแหละ ชั่งมัน . . .

ต่อไปจะเป็นยังไงหนอ

งอนหมาที่บ้านมาก

และปวดแขนมาก ~

...

เสาร์

รร.หยุด หลังจากเปิดไป 2 วัน
ยังถามตัวเองว่ากูจะรีบตื่นไปใช้ชีวิต 2 วันนั้นเพื่ออะไร
เพื่อให้โลกรู้ว่าผมกูยาวหรอ หรือเพื่อให้คนทักว่าอ้วนขึ้นนะ หน้าโทรมขึ้นนะ
แล้วกูก็ค้นพบว่า กูคิดถึงเพื่อนขนาดไหน

แต่แล้ว รร. ก็หยุดฮัฟ =w=
5 วันที่ได้กลับมาใช้ชีวิตนอนดึกตื่นบ่ายเหมือนเดิม

• วันพฤหัส ตื่นตอนเที่ยง ๆ กิน นอนอ่านมังงะ ลุกมาดูโคนัน เรียนพิเศษ นอน จบวัน
• วันศุกร์ ตื่นตอนเที่ยง ๆ กิน นอนอ่านมังงะ ลุกมาดูโคนัน ว่ายน้ำ (ที่ว่ายไม่เป็น) นอน จบวัน
• วันเสาร์ ตื่นตอน 11 โมง ดูโคนัน กำลังจะไปเรียน แต่ก็นั่งอัพบล็อค

สาระของชีวิตมันอยู่ตรงไหนหนอ ไม่เป็นเรามีความสุข

ตอนนี้ครูโบว์คงบ่นเราอยู่แน่ "แอ้ มาสายอีกแล้วนะ !!!"

แต่เราชิน และทำตัวไร้แก่นสารอยู่

อืมมมมม วันนี้มีความสุข บอกได้แค่นี้

อยากให้เป็นแบบนี้ไปทุก ๆ วัน

• ขอบคุณพ่อที่เปิดคอม ทำให้ฉันมีความสุข ที่ได้เจออะไรบางอย่าง
• ขอบคุณพ่อที่เปิดคอม ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันไม่มีตังไปดูคอนพิทบลู
• ขอบคุณพ่อที่เปิดคอม ทำให้ฉันรู้ว่า วันนี้เพื่อนออนเยอะจัง
• ขอบคุณพ่อที่เปิดคอม ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันควรไปเรียนได้แล้ว

ไปเรียนละนะ 55555

.

โชคร้าย

 



อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

นี่กูเกิดมาอยู่บนดาวแห่งความโชคร้ายและเฮงซวยใช่มั้ย
มีอะไรก็หาย ใช้อะไรก็พัง จับอะไรก็พลาด คิดอะไรก็ไม่สมหวัง

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

รองเท้าคู่ใหม่ ใส่ได้ครั้งเดียว วันนี้เอามาใส่ครั้งที่ 2
ส้นตีนรองเท้าหลุด โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กูมันอับโชคเหลือเกิน !!!

ไม่พอ ไปร้านรองเท้า หาว่าคาเมลหนูของจีนอีก
ลุงอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา T^T
ฟ้องพ่อ !!!!

สุดท้าย วันนี้มีความสุขดีมาก
ขอบคุณน้องอัฐเด็กโข่งที่สุดท้ายก็ตัดสินใจมากกินนะจ๊ะ <3
ขอบคุณพิ้งค์กี้วิงกี้ที่จะชวนไปไหนก็ไปตล๊อด <3
ขอบคุณน้องปอ . . . <3
ขอบคุณคนขับรถ ที่พาไปติดกาวเย็บรองเท้า <3

ฝน

วันนี้ตื่นเช้า เพื่อไปสอบสัมภาษณ์มหาลัยไม่รู้ จำชื่อไม่ได้
ตื่นแต่ตี 4 เพื่ออะไร ? นอนดูโคนันจบไปตอนนึงถึงจะรู้สึกอยากอาบน้ำ
ไปถึงมหาลัยราชมงคลกรุงเทพฯ ตอน 7 โมงกว่า ๆ

รู้สึกเสียใจ ไม่ใช่มหาลัยไม่ดี แต่ก็รู้สึกเสียใจ
ผิดที่เราสมัครไปโดยไม่คิดจะค้นก่อนว่ามหาลัยมันเป็นยังไง
แม้แต่ชื่อมหาลัยกูยังจำไม่ได้ ไม่เป็นไร ค่าโง่

นี่มันเทคโนกรุงเทพ !!!!!!
ภาพของหนุ่ม ๆ เทคโนลอยมาทันที
ไอตัวคนไม่เท่าไหร่ วัดค่าความเป็นมหาลัยไม่ได้
แต่โรงอาหาร . . .
แต่อาคารเรียน . . .
แต่ห้องน้ำ . . .


อาจจะดูแรง แต่สมมติสัมภาษณ์ติด คงไม่เรียน
ศิลปากรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร !!!

เสร็จตอนสิบโมง แต่กลับถึงบ้านประมาณเที่ยง หิวมากมาย
เริ่มจากโทรตามเจิ้น รู้สึกนานจึงซื้อฝรั่งกินไปลูกนึง แต่กินไม่หมดหรอก
แล้วก็ไปหาข้าวกินแถวมอ ไปจบที่ร้านกะทะร้อน กินเตี๋ยวคั่วไก่ หมด เริ่มอืด
ต่อ . . . พักพิ้งค์ เค้ก 2 ชิ้น นึกว่าจะชิวชิว แต่ เอ่อ ลุกจะไม่ขึ้น

อืดเหลือเกิน รู้สึกอาหารไม่ย่อย เอาหน่า เดี๋ยวก็ย่อย



กลับมาบ้าน นั่งหน้าคอม เข้าสู่โลกของซิมซิตี้ มีความสุข
แล้วก็เริ่มเบื่อ . . .


อ่านการ์ตูนต่อละกัน
ปล.อยากกิน kfc จังเลยน้อ <3

สึซึมิยะ

คำว่าสาระของคนเราความจริงมันอยู่ตรงไหน
บางทีเราก็คิดว่าเกมส์มันไร้สาระ แต่เราก็เล่นเกมส์ มังงะมันปัญญาอ่อน แต่เราก็อ่าน
แสดงว่าความจริงสาระของคนเรามันคงอยู่ที่ความสุขมากกว่า
งั้นก็แสดงว่าความสุขมันก็เป็นสาระ ก็สรุปแบบซึน ๆ ว่าโลกนี้มีสาระมากกว่าที่เห็น

วันนี้เราเปิดมังงะเรื่องใหม่อ่าน เราไม่เคยคิดจะอ่าน
แต่ก่อนเราอาจจะเดินผ่านการ์ตูนเล่นนี้ไปด้วยซ้ำ คงเพราะเรายังไม่มีวาสนาพอล่ะมั้ง
"สึซึมิยะ ฮารุฮิ" หนังสือการ์ตูนเก่า ๆ อายุคราว ๆ โดเรม่อน (พี่บอก)


แรก ๆ ที่เราอ่าน เรารู้สึกว่า "ไร้สาระ"
แต่พอเราอ่านไป เรากลับรู้สึกว่า อืม ดีจังที่ได้อ่าน แล้วก็จะอ่านต่อไปจนแก่

เราค้นพบว่าความสุขของคนเรามันอยู่ตรงไหนกันแน่
นกสีฟ้าของเราอยู่ตรงไหน พอพูดว่านกสีฟ้ามันคงเป็นอะไรที่หาได้ยาก
แต่ถ้าหาเจอมันคงสวยมาก และคงอยากเจอมันบ่อย ๆ
บางทีนกตัวนั้นอาจจะอยู่ใกล้ ๆ ตรงหน้า แต่เรามองข้ามมันมาตลอด
บางตัวอาจอยู่ไกลลิบ แต่ในอนาคตมันอาจจะใกล้ขึ้นก็ได้ ถ้าเราอยากจะเจอมัน
แล้วนกสีฟ้าของฉันอยู่ไหน . . .

เราเจอแล้ว หลายตัวเลย นกสีฟ้าที่ดีมาก ๆ

แล้วมันทำให้เรารู้อีกว่า สิ่งสำคัญในการใช้ชีวิตมันอยู่ตรงไหนกันแน่
โลกความจริงมันอยู่ตรงไหน โลกความฝันมันเป็นแค่ความเพ้อหรอ
ไม่จริงหรอก บางทีนกสีฟ้ามันก็อยู่ในโลกความฝันที่อาจเป็นจริง

งงมั้ย อย่างงสิ ไปหาอ่านเอานะ ดีมาก ๆ


วันนี้ฝนตกหนักมาก แต่ก็ยังไปเรียนพิเศษ ดูจะขยันเนอะ แต่แม่บอกให้ไป
พอไปถึงมากัน 3 คน ขอบคุณนะ ซึ้งมาก T^T . . .

ระหว่างรอคนอื่น ๆ ก็ไปเปิดหนังสือผลงานของรุ่นพี่สถาปัตฯ ศิลปากรดู
บอกได้คำเดียวว่าชอบ เปิดแล้วก็เปิดหน้าต่อไป เปิดอีก เปิดอีก
เค้าคิดกันได้ไง เก่งจัง ทำกันได้ไง อยากทำได้บ้าง

แต่พอมานึก ๆ ดู แล้วภาษาจีนของเราล่ะ
ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บางทีเราก็ต้องเลือกนกสีฟ้าบ้างนะ เอาหมดไม่ได้ เยอะไปเดี๋ยวสูญพันธุ์



พอแล้ว พรุ่งนี้มีสอบสัมภาษณ์ที่มหาลัยไม่รู้ชื่อ
ไม่ใช่เค้าไม่รู้ชื่อนะ เราอะไม่รู้ชื่อ ลืม ยาวเกินไป

keep fingers cross (งี้ปะวะ)

วันซึ้ง

วันนี้ตื่นเช้า ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนนอนดึก ไม่ได้หลอนนะ แต่นอนไม่หลับ
ตื่นเช้ามาดู F4 เกาหลีช่อง 7 กะจะหากิจวัตรยามเช้าซะที ตื่นสายบ่อย ๆ ไม่ดี
อืม นะ น่าเบื่อ แก้สก็หมด นั่งกินมาม่า โอเคซึ้ง

วันนี้อยากดูฮวานหยาง (งงล่ะสิ เรื่องไร) ปิ๊งรักสลับขั้ว
ขึ้นไปดูบนห้อง ปิดไฟ ปิดม่าน บรรยากาศมาและ ลมเย็น ๆ มาและ

แล้วกูก็หลับ . . .

ตื่นมากรอใหม่หมดแต่แรก เปลืองไฟดีนะ 5555
ดูไปดูมา ยิ้ม ยิ้มเอง ไม่รู้สิ รู้สึกดี วันเก่า ๆ
ไม่มีเรื่องนี้ ก็คงไม่รู้จักหลุน คงไม่มีคำว่าแอ้หลุนมาจะ 4 ปี

แล้วก็คิดถึงเพื่อน ปิดเทอมมันดีตรงที่ได้พัก แต่มันหง่าวมาก
ดูแล้วจะร้องไห้ อะไรวะ ได้เจอกันแป๊บเดียวเองนะจริง ๆ
แค่ 3-4 ปียังไม่ถึงครึ่งชีวิตเลย แต่อยากอยู่ด้วยไปนาน ๆ อยู่ไปจนแก่
นั่งต้มมาม่ากินกันกลางบ้านพักคนชรา เก๋นะ

แล้วก็มานั่งคิด ๆ ถ้าวันนั้น พวกมึงเกิดช้ากว่าความจริง 1 วินาที เราจะได้เจอกันรึป่าว
แล้วถ้าเราได้เจอกัน มันคงเพราะพรหมลิขิตใช่มั้ย ขอบคุณพรหมลิขิต . . .


ถ้าครั้งแรกที่เราต้องเจอกัน มีใบไม้แค่ 1 ใบร่วงลงมา ทั้ง ๆ ที่ความจริงมันไม่ได้ร่วง
ก็ยังจะได้เจอกันใช่มั้ย . . . พรหมลิขิต

ทุกอย่างคือพรหมลิขิต ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พวกเราเจอกัน แต่เราต้องได้เจอกัน :)
ได้เจอกันแล้วนะ ขอบคุณที่เกิดมา ขอบคุณฮวานหยาง (?)


รักหลุนนะ <3
คิดถึงมึงนะ มึงอะ รู้ตัวนะ ทุกคนเลย

เซ็ง

อารมณ์นี้มาอีกและ เบื่อ ๆ เซ็ง ๆ

เบื่อเฟส เบื่อบ้าน เบื่อนอกบ้าน เบื่อชีวิต

รู้สึกพูดมากขึ้น ตั้งแต่บ้าเจร็อค คงเพราะมันปลุกเร้าอารมร์ดิบสินะ

ปรับตัวเองดีกว่า พอแล้ว เสียภาพลักษณ์หมด

งดเล่นเฟสสักพักนะ มีไรก็โทรมา (ถ้ามีเบอร์อะนะ)

ถ้าไม่มีไรก็เฉย ๆ ไป แต่อย่าลืมเลือนกัน เป็นคนขาดความอบอุ่น TT

ต้องโทรมานะถ้ามีไร (ย้ำ ฮาาา) เดี๋ยวไม่ทันเหตุการณ์

นัดเที่ยวได้เสมอ แต่ขอแบบชั้นประหยัด ตอนนี้มีตัง 20 ติดตัว อนาถเนอะ orz

ยาราไนก้า . . . แล้วเจอกัน (ฮาา)

เจเฟส 4 ฤดูวันสุดท้าย

วันนี้มาเล่าย้อนเรื่องของเมื่อวาน
เมื่อวานไปเจเฟสประมาณบ่าย ๆ ไปเจออากาศร้อน ๆ อ้ากกกก จะบ้า
หนึ่งแต่งคอสอยู่ที่ห้องน้ำ ส่วนอัฐอยู่กับนุ๊กกำลังทักไหมพรม
ก็เลยนั่งกะอัฐกะนุ๊ก เพราะอยู่ตรงเวทีพอดี
ชอบละครเหมันต์ของพี่ ม.มหิดลมาก ฮาดี 555555

รอเต้นโคฟ รอดูวงวี่กะก้อย ชอบ บอกได้แค่นี้
เป็นวงเดียวที่รู้สึกได้ว่าเรามางานเจแปนเฟสต้า T^T

แล้วก็ไปเดินเล่น เจอหนึ่ง โลลิค่อน น่าร้ากกกกกกกกกก
แต่แล้ว นัน !! สาวนัน สต็อกกิ้ง สวยเว่อออออออออออ <3
เจอพี่เฟิร์น มาคุมสาวนัน น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เจอพี่คนนึงของศิลปากร คอสฮิบาริ เท่มากกกกกกกกกก

แล้วก็ไปซื้อโดรายากิกิน อร่อยจังเลย ~
แล้วก็ไปกินขนมจีนกัน เผ็ดมาก แต่เส้นเล็กดี อร่อย
แล้วก็เดินย่อย แล้วก็กลับมาดูเคโอติก

จะบอกว่ารู้สึกศรัทธาเคโอติกมาก ร้องสด เต้นสด ไม่หยิ่ง เต้นเก่ง
จองเบหล่อมาก เคนตะน่ารักมาก 555555555555555
fc เค้าน่ารักกันมาก ๆ เลย ช่วยร้องช่วยเชียร์ เห็นแล้วก็นึกถึงเฟย
เฮ้ออออ ถ้าเราอยู่ในคอนเฟย เราก็คงร้องเชียร์เหมือนพวกเค้าแน่ ๆ

แล้วก็รอดูเจร็อค ไม่เคยดูมาก่อน อยากดู ๆ
แต่ก็ประกาศผลโคฟก่อน ก้อยวี่ได้ที่ 2 ส่วนน้องแก้ปได้ที่ 1
ดีใจด้วยจ้าา อย่าลืมมาฉลองกันด้วยนะ <3

แล้วก็มาแย้ววววว เมลโรสสสสสสสสสสสสสส
ตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ดูไลฟ์เลย ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่ชิโร่สวยดี (?) พี่เทมหล่อมาก พี่เอกน่ารัก พี่ท็อปก็น่ารัก พี่ออฟก็เท่มาก
คลั่ง บ้ามาก 55555555555555555555555555
กลับบ้านมานั่งแอดเฟส นั่งตามงานดู โอ้ย ชอบ 555555555

แล้วก็นอนดูผี่ลี่ถึงตี 4
ชอบจังซี่รี่ย์แนวสืบสวน แต่ที่ชอบจริง ๆ ก็คงเพราะหลุนเล่น
เหมือนไม่ได้เล่นละคร เหมือนหลุนเป็นตัวเอง ฮ่า ๆๆๆ ไอขี้เก๊กเอ้ย

แล้วก็ตื่นมาดูผี่ลี่ตอนเที่ยง ๆ ปลาบปลื้ม แต่แล้ว . . .
เครื่องเล่นพัง ขอบคุณน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา <3
เลยมาเปิดคอม เข้าเฟส fcMR ก็ไปเจอกระทู้ดราม่าของน้องเกาหลีอีกแล้ว
โฮะ ๆ อะนะ . . .

จบไปอีกวัน นั่งดูผี่ลี่ต่อดีฟ่า =3=~

ปาล์มมี่

เพื่อนฉันคนนึงบอกฉันเสมอว่า

"ฉันคิดมากเกินไป"

เจเฟส 4 ฤดู วันแรก

วันนี้เอารองเท้าเบอร์ 42 ของพ่อไปใส่เดินเล่น ทั้ง ๆ ที่เท้าตัวเองแค่ 37
ยัดทิชชู่จะหมดม้วน กับถุงเท้าแบบหนา พับส่วนยาว ๆ หลาย ๆ ทบ กว่าจะใส่ได้พอดี เหนื่อย
แต่ก็เพื่อความเท่ ต้องทน 555555555555

ไปถึงเที่ยง ๆ รอน้องนันคอสกิโรโระ น้องนันก็ยังไม่มา แต่เจอน้องโต้ต เลยอยู่ด้วยกัน
พอน้องนันมาก็ไปหาน้องนัน น้องนันเท่มากฮ๊าฟฟฟ สาวกรี๊ดเชียวแหละ
แต่เราชอบหลิวนะ 55555555555 น่ารักอ่ะ <3

สักพักหลังจากเดินแบกปืน วงรุ่นน้องเต้นโคฟ ต้องวิ่งไปเป็นหน้าม้า
แล้วก็ให้ใบโหวตไป เพราะขี้เกียจเดินไปโหวต อื้ม สู้ ๆ
บ่นหน่อย งานเจเฟสน้า ทำไมโคฟเกาหลีกัน งอน (=3=)

เวลาผ่านไป ให้ตายเถอะ !!! ส้นตีนหลุดออกมาทั้งแผ่น
รองเท้าในกรุพ่อได้พังลงภายในวันเดียว อ้ากกกกกกกกกกกก
ส่งเจิ้นไปซื้อกาวตราช้าง // ไม่ช่วยอะไร จึงใช้หนังยางรัดเอา อนาถโคตร orz
ประทังชีวิตไปได้อีกหลายชั่วโมง 5555555555555555

รอดูโคฟ HSJ ว้ากกกกก น่าร้ากกกกกกกกกกก
วันนี้เป็นวันที่รู้สึกตัวเองบ้า เริ้อน และเกลื้อนมาก พูดมากบอกไม่ถูก
เอาเถอะ

พรุ่งนี้อีกวัน กับรองเท้าคู่ใหม่ที่พ่อเอามาให้ (=w=)b

สอบตรงครั้งแรก มศว

• วันนี้วันที่ 24 กันยายน 2554 สอบตรงครั้งแรกในชีวิต นอนไม่หลับไม่รู้ทำไม
• นอนตี 2 ตื่นตี 3 อาบน้ำแต่งตัวเสร็จตี 4 ครึ่ง ก็ตุนขนมไปเยอะอยู่
• ถึงอิมแพค ประมาณ 7 โมงกว่า ๆ นึกว่าจะไม่ถึงซะแล้ว คนขับเลี้ยววนไปมา . . .
• หาที่ให้เหม่งนั่งรอจน 8 โมง สรุปที่สตาร์บั๊คกู้ แนะนำชามะนาวเหม่งไป
• เข้าสนามสอบ ดันห้ามใส่เสื้อกันหนาว เลยเอาไปยัดในเก๊ะตรงประชาสัมพันธ์ เนียนเว่อ
• สอบอิ้ง นั่งไปขนลุกไป ซู้ดน้ำมูกไป ซีดซ้าด สาสสส // พอทำได้
• สอบความถนัดทางภาษา อาการง่วงเริ่มมา แต่ก็ทำได้ด้วยดี
• สอบความถนัดทางการเรียน นี่แหละ มิติสัมพันธ์ ทำไม่ทัน 3 ข้อท้าย ชั่งมัน ดิ่ง . . .
• พักกลางวัน เดินฝ่าฝูงชนล้นหลาม เพราะบล็อก D ปล่อยท้าย ไม่ต้องกินข้าวพอดี
• สอบจีน ให้เวลาสอบ 3 ชม. กูทำ 5 นาทีแรก อีก 2 ชม. 55 นาทีหลับ ดิ่ง . . .
• ดีใจ เงยหน้าขึ้นมาระหว่างการนอน ทำให้รู้ว่า กูมีเพื่อนดิ่งนะ
• ออกมาสูดอากาศ เจออัฐตี้สปอยข้อสอบหนึ่ง ฮา แหยมยโสธร 555555
• หาเฟิสไม่เจอ เวรกรรม . . .
• เจอแล้ว ขึ้นรถตู้ เตรียมไปสยาม ลุงคนขับไม่พาไป บอกว่าดึกแล้ว ซึม . . .
• แวะปั๊ม กินเหมือนปอบจุติ
• กลับบ้าน อัพบล็อก แฮปปี้ กูไม่ติดอยู่แร้น ><

:) ขอบคุณปอมากนะวันนี้
:) ขอบคุณอัฐ เฟิส ซัน พิ้งค์ มาย มิ้น ปิน หนึ่ง ที่ผจญภัยด้วยกัน

ไอเข้

ดูช่อง 3 อยู่ สมัยโชเล่ยังดัง
อื้มมมมมมมมม ชอบจังภาพแบบนี้ ดูคลาสสิค

เบื่อ ไม่มีอะไรจะพูด นอกจาก
เมื่อไหร่จะจบม.6 (อีกครั้งของอีกครั้ง)


ว้ากกกกกกกกกก "พี่ ๆๆ ไอเข้พี่"
เคยดูหนังเรื่องนึง เกี๋ยวกับจระเข้ เค้าบอกว่า
"มนุษย์นั่นแหละ ที่ทำให้จระเข้ต้องดุร้าย"
อื้ม ก็จริงนะ มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด

ยิ่งดึกยิ่งติสแตก ไอความคิดแนวตรรกะเนี๊ยะมาจริง
พ่อเคยบอกว่า เราเป็นพวกอนุรักษ์นิยม เอ่อ
55555555555555555555555555555555555


ช่วงนี้มีแต่เรียน ไม่ก็สอบ แล้วก็เรียน จากนั้นก็สอบ
สอบ เรียน สอบ เรียน สอบ เรียน สอบ เรียน สอบ เรียน
นี่หรือชีวิต เซ็ง



มหาลัย ชีวิตที่อิสระอยู่ตอนนั้นจริง ๆ ใช่มั้ย จริง ๆ ใช่มั้ย

ตาย

ดึกแบบนี้ทุกวัน ตาย
นอนวันละ 2 ชม.แบบนี้ทุกวัน ตาย

จะอ้วกโว้ยยยยยย
เมื่อไหร่จะเสร็จ . . .


อ้ากกกก ต่อไปจะไม่เล่นคาบสังคมแล้ว
จะตั้งใจจดทุกคำทุกประโยคเลย !

ดึกดึกดึกดึกดึกดึก

ดึกแล้ว เปิดคอมตั้งแต่บ่าย 3 บอกตัวเองว่าจะทำรายงานวิทย์
แต่ก็ดูเถอะ เปิดมาเล่นซิม เล่นซิมเสร็จถามงานได้ 1 นาทีก็สปอยกับอัฐ
แล้วก็กลับมาคุยเฟส เล่นเอ็มกับผองเพื่อน
สุดท้าย . . .


การบ้านไม่เสร็จ ย้ากกกกก!